นักกวี มักมีความแปลกแยกกับสังคมที่ตนอยู่
มีเพื่อนมากแต่เหมือนขาดเพื่อน
มีคนรู้จักห้อมล้อมอยู่เยอะแยะ
แต่กลับรู้สึกโดดเดี่ยว รู้สึกเหงา
อาจเป็นเพราะความฝันที่อยู่ในใจของศิลปิน
ยิ่งฝัน ยิ่งไกล ยิ่งว้าเหว่
ยิ่งฝันสูง ยิ่งหนาว
แล้วก็โหยหาเพื่อนทั้งหญิงชาย
อยู่ร่ำไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น